De Amerikaans-Chinese Huang Ruo liet zich inspireren door lockdown-ervaringen van zichzelf en anderen. De crisis hult onze levens in schaduw, zo voelt de voormalig composer-in-residence van het Concertgebouw. Met A Dust in Time creëerde hij een akoestische ruimte ‘om uit de schaduw te treden’.

Huang Ruo vergelijkt A Dust in Time met een Tibetaanse zandmandala: een complexe figuur die eerst minutieus wordt vervaardigd en vervolgens weer vernietigd. De muziek groeit uit een enkel punt tot kleurrijke volheid, waarna ze inkrimpt en verdwijnt.

‘Muziek om bij te reflecteren, te rouwen, te begraven, te genezen en om innerlijke vrede, kracht en hoop bij te vinden.’ Muziek kortom die is gecomponeerd voor allen die de pandemie niet onberoerd heeft gelaten. Ruo schreef met A Dust in Time een introverte passacaglia waarin de strijkers elkaar geen moment loslaten.